Zebrałam najważniejsze informacje o dwunastce bogów olimpijskich i jaki każdy z nich miał związek z Atenami. Zapraszam w mityczną podróż!
Zaczynamy oczywiście od Zeusa (po grecku Δίας, czyt. Dijas) – ojca bogów i ludzi. Zeus dorastał w tajemnicy przed swoim ojcem, który chciał go pożreć, bojąc się o utratę swojej pozycji. Jego matka oddała go nimfom, które skryły go w jaskini, gdzie rósł żywiąc się mlekiem kozy Almatei. 
Jego bronią była błyskawica, a królestwem ziemia i niebo. Jego tron znajdował się na szczycie góry Olimpu, którą zamieszkiwał z resztą bogów olimpijskich.
Zeus znany jest przede wszystkich ze swoich miłosnych poczynań. Jego prawowitą małżonką była Hera, ale miał mnóstwo przelotnych związków z boginiami i śmiertelniczkami. Owocami tych związków byli różni półbogowie i herosi. Jego dziećmi m.in. są: Atena, Apollo, Artemida, Hefajstos, Ares i Herakles.
Jedną z najbardziej znanych historii miłosnych jest jego związek z Europą. Aby zdobyć uwagę dziewczyny zamienił się w białego byka i gdy dziewczyna zaczęła się z nim bawić, porwał ją na Kretę i z ich związku narodził się m.in. mityczny król Minos. Biały byk, którego postać przybrał Zeus, pogalopował do nieba i tam jako znak zodiaku króluje do dziś.
W Atenach znajdują się ruiny świątyni Zeusa Olimpijskiego, która miała być największą świątynią starożytnego świata. Ponoć posąg Zeusa, który stał w środku, był kopią posągu Zeusa w Olimpii, zaliczanego do jednego z siedmiu cudów świata.
Hera była żoną Zeusa (i jednocześnie jego siostrą), oraz opiekunką rodziny i zamężnych kobiet. Jako zazdrosna żona mściła się na kochankach męża i prześladowała dzieci Zeusa zrodzone z kobiet śmiertelnych. Urodziła Zeusowi czwórkę dzieci : Aresa (boga wojny), Hebe (boginię młodości), Hefajstosa (boga ognia) i Ejletyję (boginię macierzyństwa).
Chciała zemścić się na Parysie, który złote jabłko i tytuł najpiękniejszej przyznał nie jej, a Afrodycie, która obiecała mu najpiękniejszą kobietę za żonę. Uprowadzenie Heleny, najpiękniejszej kobiety, przez Parysa było powodem rozpoczęcia wojny trojańskiej. Hera stanęła wtedy po stronie Greków, którzy chcieli odzyskać piękną Helenę.
Paw był ptakiem poświęconym Herze na pamiątkę Argosa, umieszczając jego sto oczu na pawim upierzeniu po jego śmierci.
Niecałe 2 godziny od Aten można dojechać do Ireo, świątyni poświęconej Herze. Znajduje się ona nad morzem przy ładnej plaży z krystalicznie czystą wodą.
Atena była boginią mądrości, słusznej wojny i sprawiedliwości.
Narodziny Ateny: Zeus miał romans z Metydą, która zaszła w ciążę. Bojąc się o swoją władzę i o to, że dziecko może go zdetronizować, połknął Metydę, aby ta nie urodziła dziecka. Pewnego dnia Zeusa strasznie rozbolała głowa, nakazał więc Hefajstosowi, by ten rozłupał mu toporem czaszkę. Wtedy z jego głowy wyskoczyła Atena w pełnej zbroi.
Jak Atena została patronką Aten? Gdy Kekrops był królem nowego miasteczka zapragnął, by któryś z bogów olimpijskich został patronem miasta. Atena i Posejdon ubiegali się o to wyróżnienie, a żeby wygrać musieli podarować miastu prezent. Posejdon uderzył w skałę Akropolu i wypłynęła woda, natomiast Atena dotknęła ziemię swoją włócznią i wyrosło na niej pierwsze na świecie drzewko oliwne. Mieszkańcy miasta zakochali się w smaku oliwki i wybrali boginię na swoją patronkę, a na jej cześć nazwali miasto Atenami.
Najważniejsza świątynia starożytności, Partenon na Akropolu, poświęcona jest Atenie Partenos (Dziewicy). Wewnątrz świątyni znajdował się ogromny posąg bogini wykonany ze złota i kości słoniowej, ukazujący ją w pełnej zbroi. Posąg został przewieziony do Konstantynopola w czasie okupacji tureckiej i ślad po nim zaginął.
Na cześć Ateny odbywało się święto Wielkie Panatenaje, mające na celu uczczenie jej narodzin i darów, którymi obdarowała miasto. Zawody atletyczne na jej cześć odbywały się na stadionie panateńskim, a po ich zakończeniu całe miasto gromadziło się na Akropolu w celu oddania jej hołdów.
Podczas wojny trojańskiej Atena razem z Herą stała po stronie Greków, ponieważ Parys odmówił przyznania jabłka dla najpiękniejszej bogini. To jej pomysłem było wybudowanie konia trojańskiego, dzięki któremu Grecy wygrali wojnę.
W centrum Aten znajduje się ulica Ateny (Athinas), która miała łączyć dzisiejszy plac Omonia, na którym miał stanąć pałac królewski, z Akropolem i Partenonem. Dzisiaj jest to jedna z najbardziej handlowych ulic Aten.
Atrybutem Ateny była sowa, symbol mądrości. Wizerunek sowy umieszczany był na drachmach ateńskich (monetach) razem z dopiskiem ΑΘΕ, który oznaczał “Ateńczykom”.
Posejdon był bogiem mórz, rybaków i żeglarzy. Był bratem Zeusa i Hadesa i jednym z najważniejszych bogów olimpijskich.
Jego żoną była Amfitryta i często można było zobaczyć ich razem na złotym rydwanie przemierzających morza i oceany, otoczonych gromadką radosnych delfinów. Mimo, że bardzo ją kochał, tak samo jak jego brat Zeus, miał wiele romansów z innymi kobietami. Jego dziećmi byli m.in Tezeusz (wielki heros Aten) Orion, koń Pegaz czy Atlas.
W czasie wojny trojańskiej stał po stronie Greków. Chciał w ten sposób ukarać Trojan za to, że nie czcili go jako założyciela Troi, mimo że własnymi rękami zbudował to miasto. Jednak po zakończeniu wojny prześladował wielu Greków powracających do swojej ojczyzny za to, że doszczętnie zniszczyli miasto. Jego gniew dotknął m.in. Odyseusza, ponieważ ten oślepił jego syna – cyklopa Polifema.
Atrybutem Posejdona był trójząb, którym władał nad wodami, uciszał lub wywoływał burze morskie, uderzał w skałę, aby stworzyć rzeki lub strumyki (jak podczas walki z Ateną o patronat nad miastem), a nawet mógł spowodować trzęsienia Ziemi.
Na Akropolu stoi świątynia Erechtejon, poświęcona Posejdonowi i Atenie. Według legendy to w tym miejscu stoczył się spór o patronat nad Atenami. Posejdon przegrał z boginią mądrości, jednak mieszkańcy ofiarowali mu tą świątynię- być może jako nagrodę pocieszenia 😉
Jedna z głównych ulic w Atenach, która ciągnie się nad samym morzem została nazwana od jego imienia-Posidonos, aby uczcić go jako boga morza.
Najsłynniejszą świątynią wybudowaną na jego cześć jest ta na przylądku Sunio. Tutaj, tuż nad morzem i królestwem Posejdona, składano ofiary i oddawano mu cześć. Dzisiaj świątynia jest jednym z najbardziej romantycznych miejsc w pobliżu Aten, z cudownymi zachodami słońca.
Afrodyta była córką Zeusa i Diony. Narodziła się z morskiej piany na Cyprze. Ciekawostka językowa – nazwano ją Afrodytą, ponieważ piana po grecku to „afros”. Była usposobieniem miłości, przez co panowała nad bogami, ludźmi i wszystkim, co żyje.
Była najpiękniejsza boginią, rzucała na wszystkich sidła miłości, a jej ulubionym zajęciem było rozpalanie miłości bogów do śmiertelników. Szczególnie upodobała sobie swojego ojca, Zeusa, którego co chwilę plątała w jakąś miłosną intrygę. Jako bogini łaskawa ochraniała małżeństwa i sprzyjała miłosnemu porozumieniu, ale była jednocześnie groźnym bóstwem, bowiem mogła doprowadzić do szaleństwa z miłości tych, których chciała zgubić.
Oficjalnie była małżonką Hefajstosa, którego poślubiła na rozkaz Hery, jednak jej ukochanym był Ares, bóg wojny. Z ich związku narodził się Eros, mały skrzydlaty bożek, który wystrzeliwał w ludzi strzały miłości, powodując radość, ale też nieszczęścia. Ponadto, miała też wiele związków ze śmiertelnikami.
Podczas wojny trojańskiej stała u boku Trojan, ponieważ tak naprawdę to ona była przyczyną rozpoczęcia wojny. To właśnie jej Parys podarował jabłko z napisem “Dla najpiękniejszej bogini”, ponieważ obiecała mu za żonę najpiękniejszą śmiertelniczkę, piękną Helenę. Spowodowała, że ta zakochała się w Parysie i podążyła za nim do Troi, zostawiając swojego męża Menelaosa, który rozpoczął wojnę po to, aby odzyskać małżonkę.
Na północnym zboczu Akropolu, wśród kilku jaskiń które się tam znajdują, jedną z nich przypisuje się Afrodycie i Erosowi. W tym miejscu czczono bogów miłości, a starożytni Ateńczycy przychodzili tutaj, aby podzielić się z nimi swoimi miłosnymi problemami. Dzisiaj w tym miejscu turyści składają karteczki z prośbami o pomoc Afrodyty w ich sprawach miłosnych.
Ares był bogiem wojny, synem Zeusa i Hery. Jako bóg wojny nie był lubiany ani przez bogów, ani przez śmiertelników. Ukazywany był zawsze w pełnej zbroi gotowy do walki.
Zeusowi nie podobał się jego wybuchowy i kłótliwy charakter, który odziedziczył po swojej matce, Herze. Był nieobliczalny i żądny krwi, co chwilę miał różne starcia z innymi bogami i herosami. Gdy przegrywał, bogowie nie tracili okazji, aby go wyśmiać. Jedna z takich sytuacji miała miejsce, gdy spotkał się z ukochaną Afrodytą w ukryciu przed Hefajstosem, a ten złapał kochanków w sieć i wystawił na pośmiewisko.
Z Afrodytą Ares miał czwórkę dzieci: Erosa, Harmonię, Fowosa i Deimosa. Był też ojcem wielu potworów, jak np. Diomedesa, który hodował ludożerne konie czy smoka, który niszczył starożytne Teby. Jego córką była również Pentesileja, królowa Amazonek, z którą wspólnie walczył podczas wojny trojańskiej po stronie Trojan. W trakcie wojny wiele razy starł się ze swoją siostrą Ateną, z którą ostatecznie przegrał.
Według legendy syn Posejdona Alirothios zgwałcił córkę Aresa Alkipi, a Ares zabił go podczas tego czynu. Wtedy bóg morza zażądał od pozostałych bogów, aby przeprowadzili sąd na Aresie za zabójstwo. Ares został uniewinniony, ponieważ uznano, że chciał ratować honor córki. Sąd odbył się na niewielkim wzgórzu obok Akropolu, który od tamtego czasu nosi nazwę Arios Pagos, czyli wzgórze Aresa, i tak samo do dzisiaj nazywa się Sąd Najwyższy w Grecji.
Apollo był bogiem piękna, sztuki i światła. Syn Zeusa i Leto oraz brat bliźniak bogini Artemidy. Urodził się na małej wysepce Delos niedaleko Mykonos. Czczony jako bóg światła miał przydomek Foivos od słowa fos, które oznacza światło. Taką nazwę nadano jednej z dwóch oficjalnych maskotek Igrzysk Olimpijskich 2004 w Atenach (drugą była bogini Atena). Zgodnie z legendą bóg Apollo na zimę przenosił się do krajów północnych, dlatego w tym okresie zawsze tam świeciło słońce. Wiosną wracał do Grecji.
Najsłynniejszą świątynią wybudowaną na jego cześć jest świątynia w Delfach. Miejsce na jej budowę wskazał sam Apollo. Był bogiem jasnowidzenia i nauczał sztuki przewidywania przyszłości. W jego imieniu w wyroczni delfickiej przepowiadała przyszłość Pytia, dając jednocześnie wskazówki, jak dobrze postępować w życiu. Na jego cześć odbywały się zawody pytyjskie, podczas których organizowano zawody atletyczne, ale też muzyczne, jako że Apollo był również bogiem sztuk. Jego wiernymi towarzyszkami były muzy, które dawały artystyczne natchnienie ludziom.
Tak jak reszta bogów Apollo też miał swoje romanse. Jedną z jego ukochanych kobiet była Dafni (tłum. Laur), która nie odwzajemniała uczuć boga. Aby uciec przed jego zalotami, poprosiła swojego ojca, aby ją uchronił, a ten zamienił ją w drzewo laurowe. Zasmucony bóg z liści tego drzewa zrobił sobie wieniec laurowy i nosił go cały czas na głowie. Bóg pokochał również młodzieńca Hiacynta, którego zabił przypadkiem podczas zawodów rzucania dyskiem. Z krwi chłopca, która spadła na ziemię, wyrósł piękny kwiat o nazwie hiacynt.
Synem Apolla był Asklepios, ojciec medycyny, który leczył chorych ludzi. Pewnego razu Hades, bóg zmarłych, poskarżył się Zeusowi, że przez Aklepiosa ludzie staną się nieśmiertelni, a on straci swoje królestwo. Zeus, aby temu zapobiec, zabił chłopca, rażąc go gromem. Apollo, aby zemścić się za śmierć syna, zabił trzech Cyklopów, którzy kuli dla Zeusa błyskawice.
W Atenach Apollona możemy spotkać przy neoklasystycznym budynku Akademii Ateńskiej. Rzeźba boga stoi na 10-metrowej kolumnie w jońskim stylu i jest wzorowana na posągu Apolla z Belvedere, znajdującego się w Muzeum Watykanu. W tym ateńskim jednak została mu dodana lira, aby podkreślić jego rolę jako boga muzyki.
Artemida, siostra bliźniaczka Apolla, była boginią łowów, dynamiczną i niezależną. Już jako dziecko postanowiła nie wiązać się z nikim i pozostać na zawsze dziewicą. Zeus zgodził się, aby ta pozostała w stanie panieńskim i Artemida uzbrojona w kołczan ze strzałami i łuk wyruszyła do lasu. Dbała o niezamężne dziewczyny, ale karała tych, którzy łamali przysięgi małżeńskie.
Całe dnie spędzała na połowach dzikich zwierząt. Kochała bardzo zwierzęta, a najbardziej jelenie, którymi się otaczała. Była boginią mściwą i karała każdego, kto wykazywał brak szacunku. Zemściła się na Akteonie, który chwalił się, że widział ją nagą podczas kąpieli. Zamieniła go w jelenia i wypuściła 50 dzikich psów, aby go rozszarpały.
Bardzo dbała o godność swojej rodziny. Gdy Niobe chwaliła się, że ma czternaścioro dzieci i przez to uważała się za lepszą matkę niż Leto (matkę Apolla i Artemidy), boskie rodzeństwo zabiło wszystkich jej potomków.
Jej najsłynniejsza świątynia znajduje się w Efezie, na terenie dzisiejszej Turcji i zaliczana jest do jednego z siedmiu cudów świata. W Atenach w dzielnicy Plaka również istnieją ruiny świątyni Artemidy. Nie zostało z niej dużo, ponieważ na fundamentach starożytnej budowli został zbudowany kościół prawosławny. Do dzisiaj zachowało się jedynie kilka kolumn widocznych zza krat, o których bardzo mało osób wie.
Hermes, był synem Zeusa. Czczony był jako patron handlowców, podróżnych i złodziei. Jako niemowlę ukradł swojemu bratu, Apollonowi, 50 owiec i ukrył je w jaskini. Ten kazał mu oddać zwierzęta, ale mały bóg udawał niewiniątko i nie przyznawał się do winy. Aby rozstrzygnąć spór, udali się na Olimp, gdzie Zeus miał zdecydować, kto ma rację. Królowi bogów bardzo spodobał się mały Hermes i sposób, w jaki oszukał Apollona, nakazał mu jednak oddać bratu owce. Młodszy bóg w ramach przeprosin podarował Apollonowi własnoręcznie wykonaną lirę ze skorupy żółwia i bracia od tamtej pory żyli w zgodzie.
Gdy Hermes dorósł stał się kurierem bogów, dlatego zazwyczaj ukazywany był w skrzydlatych sandałach.
Latał szybko jak wiatr, obwieszczając ludziom i bogom różne wieści. Był patronem podróżujących, dlatego też często przy drogach stawiano jego pomnik na dodanie otuchy i oddalenie wszelkich niebezpieczeństw. Jako duchowy przewodnik do świata zmarłych dbał o rozrywkę ludzi w czasie ich podróży do wrót Hadesu. Grecy czcili go jako opiekuna mówców, wynalazcę alfabetu, muzyki, astronomii, miar, wag i gimnastyki.
Jego dzieckiem był Hermafrodyta z romansu z przepiękną Afrodytą. W młodzieńcu zakochała się w nim szaleńczo kiedyś nimfa. Kiedy oplotła go mocnym uściskiem poprosiła bogów, aby nigdy ich nie rozłączyli. Bogowie widząc miłość młodych, wysłuchali prośby i stopili ich w jedną całość. Od tamtej pory Hermafrodyta miał cechy męskie i żeńskie.
Hermes był również bogiem handlu, dlatego na agorach stał jego pomnik. Ten jego patronat jest czczony do dzisiaj w Atenach. Najbardziej handlowa ulica centrum Aten została nazwana jego imieniem. Ulica Ermou, bo to o niej mowa, to ulica Hermesa (Hermes po grecku to Ermis).
Kilka dni temu podczas prac renowacyjnych na jednym z deptaków w centrum Aten przypadkowo odkopano marmurową głowę Hermesa, na głębokości jedynie 1,5 metra pod chodnikiem.
Hefajstos był bogiem ognia i kowali. Zgodnie z legendą Hera poczęła go bez udziału żadnego mężczyzny. Niemowlę urodziło się z kulawą nogą i Hera ze wstydu zrzuciła go z Olimpu. Gdy Hefajstos dorósł, chciał wrócić na górę bogów, jednocześnie mszcząc się na swojej matce. Stworzył więc dla niej tron, a kiedy Hera na nim usiadła, otoczyła ją niewidzialna sieć. Bogowie błagali Hefajstosa, aby ten uwolnił matkę i dopiero gdy ona obiecała mu Afrodytę za żonę i powrót na Olimp, rozwiązał sidła.
Jako wyśmienity rzemieślnik i budowniczy, tworzył różne rzeczy dla innych bogów. Zbudował domy dla bogów na Olimpie, łóżko Heliosa, trójząb Posejdona, strzały Artemidy, zbroję Heraklesa i Achillesa. Ale nie był tylko świetnym kowalem. Hefajstos własnoręcznie ulepił z ziemi i wody pierwszą śmiertelniczkę, Pandorę. Rozbił również głowę Zeusa, gdy ten miał mocny ból głowy i w ten sposób narodziła się bogini Atena.
Hefajstos był hojnym i dobrym bogiem. Lubił dawać ludziom i bogom prezenty, współczuł cierpiącym i próbował im pomagać. Z wielkim bólem wykonał polecenie Zeusa i przybił Prometeusza do skały. Jego kuźnie zazwyczaj znajdowały się wewnątrz wulkanów. Ciekawostka: po grecku Hefajstos to Ifestos, a słowo to oznacza „wulkan”.
W V w.p.n.e na terenie ateńskiej agory Ateńczycy wybudowali Hefajstosowi świątynię, tzw. Hefajstejon. Zbudowana w doryckim stylu, jest najlepiej zachowaną starożytną świątynią w Grecji.
Demeter była boginią urodzaju, plonów i płodności. Była córką Kronosa i Rei, siostrą Zeusa. Złotowłosa bogini zauroczyła swoją urodą króla bogów i z ich romansu urodziła się Persefona. Demeter pokochała córkę całym sercem i kobiety stały się nierozłączne.
Któregoś dnia Hades, bóg świata zmarłych, zobaczył piękną Persefonę i się w niej zakochał. Poprosił Zeusa o pomoc w zdobyciu dziewczyny. Gdy ta bawiła się na łące, nagle wyrósł kwiat narcyza. Zauroczona jego pięknem dziewczyna podeszła, aby go zerwać i wtedy ziemia się rozstąpiła. Z podziemi wyleciał Hades na swoim rydwanie i porwał dziewczynę, która zdążyła krzyknąć przed zniknięciem.
Demeter usłyszawszy krzyk córki zbiegła z Olimpu w poszukiwaniu Persefony. Przez 9 dni i 9 nocy chodziła po całej ziemi i szukała dziewczyny, pytając wszystkich wokoło, czy coś widzieli. W 10 dniu zlitował się nad nią Helios, bóg słońca, który wszystko widzi i opowiedział jej, kto porwał jej córkę i kto mu w tym pomógł. Rozgniewana bogini opuściła na dobre Olimp, zapowiadając, że ziemia nie będzie wydawać żadnych plonów, dopóki nie odzyska córki.
Znalazła schronienie u Keleosa, króla miasteczka Elewsyna. Przez kilka miesięcy mieszkała tam, a ziemia w tym czasie przestała wydawać plony, a ludziom zaczął grozić głód. Zaniepokojony Zeus nakazał Hadesowi oddać Persefonę matce. Ten jednak, aby nie stracić dziewczyny na zawsze, dał jej do zjedzenia ziarna granatu. Persefona nie wiedziała, że zjadając je, zostanie na zawsze uwiązana do świata zmarłych. Hades jednak poszedł na kompromis i zezwolił Persefonie spędzać pół roku z matką, a pozostały czas musiała spędzać z nim w świecie zmarłych. Gdy dziewczyna była na ziemi z Demeter, ziemia wydawała plony i rodziła owoce, a gdy odchodziła, Demeter ponownie wpadała w rozpacz. Tak powstały pory roku.
W Narodowym Archeologicznym Muzeum w Atenach znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Demeter uczącą Tryptolema, syna króla Elewsyny, rolnictwa. Zgodnie z mitem przekazała mu całą wiedzę dotyczącą rolnictwa i ten miał podróżować po całym świecie, ucząc ludzi uprawy.
Bóg Dionizos, syn Zeusa i Semele, był najbardziej ukochanym bogiem ludzi, ponieważ był bogiem wina i uczty. Po narodzeniu, przez długi czas ukrywał się przed Herą, która chciała się go pozbyć. Pogodzili się dopiero, gdy Dionizos przy pomocy wina namówił Hefajstosa, aby ten wybaczył matce strącenie z Olimpu. Wtedy Hera zgodziła się, żeby bóg dołączył do rodziny olimpijskiej, a Zeus, który bardzo kochał syna, ogłosił go swoim następcą.
Dionizos podróżował po całym świecie i uczył ludzi hodowli winorośli i wyrabiania wina. Cudowny trunek, którym częstował ludzi sprawiał, że zapominali oni o swoich smutkach i malował się uśmiech na ich twarzach. Uroczystości, które odbywały się na jego cześć były nieprzerwaną ucztą, podczas której wszyscy upijali się winem i śpiewali. W ten sposób próbowali komunikować się z ukochanym bogiem.
Zgodnie z mitem, gdy Dionizos był na wyspie Naksos, w tym samym czasie przypłynął Tezeusz, wielki heros Aten, który zabił Minotaura. Razem z nim na statku była księżniczka Krety, Ariadna. Podróżni zatrzymali się na kilka dni na wyspie, aby odpocząć. Wtedy bogini Atena nakazała Tezeuszowi porzucenie dziewczyny i ten, z wielkim bólem serca, zostawił ją śpiącą na plaży i odpłynął. Ariadnę zobaczył Dionizos, zakochał się w niej i wziął za żonę. Jako prezent ślubny podarował jej diadem stworzony przez Hefajstosa, który umieścił na niebie jako gwiazdozbiór o nazwie Korona Północna. Mit o Tezeuszu możecie przeczytać tutaj: https://www.podakropolem.pl/mity-o-atenach-cz-i-krol-egeusz-i-tezeusz/
Na południowym zboczu Akropolu znajduje się teatr Dionizosa. Został prawdopodobnie zbudowany w VI w. p.n.e i jest uznawany za pierwszy teatr na świecie. Był to najważniejszy teatr starożytnych Aten, tutaj odbywały się Wielkie Dionizje, czyli największe święto teatru na cześć boga Dionizosa. Większość sztuk starożytnych z V i IV w. p.n.e. w tym sztuk Sofoklesa, Eurypidesa czy Ajschylosa zostały napisane w celu wystawienia w tym właśnie teatrze.
To kilka historii związanych z bogami olimpijskimi, ich przygodami, i romansami. Znaliście te mity? A może chcecie się podzielić jeszcze innymi ciekawostkami? Dajcie znać w komentarzu!
Grecja to mój dom. Mimo, że urodziłam się w Polsce, to wychowałam się w Atenach i nie wyobrażam sobie innego miejsca do życia. Jest to piękne miasto, które skrywa wiele uroczych zakątków i tajemnic nie wszystkim znanych, a którymi chętnie się z Wami podzielę.
